De Großglockner Hochalpenstrasse is zonder twijfel de bekendste bergweg in Oostenrijk. Maar liefst 900.000 bezoekers en bijna 200.000 voertuigen rijden jaarlijks over deze populaire bergpas die de deelstaten Salzburg en Karinthië met elkaar verbindt. Niet alleen de weg zelf en de uitzichten zijn de moeite waard, maar ook onderweg is er van alles te zien en te beleven. Een letterlijk hoogtepunt is natuurlijk de hoogste berg van Oostenrijk waar de pas tevens zijn naam aan te danken heeft: de Großglockner en de onderliggende Pasterze gletsjer. Op een mooie maandag begin juli pakten we de auto en reden we de Großglockner Hochalpenstrasse: wat een prachtige ervaring!
De Großglockner Hochalpenstrasse werd in 1935 in gebruik genomen en wordt jaarlijks, na het ruimen van de sneeuw, geopend in mei en is open tot eind oktober/begin november. De exacte opening hangt van het weer af. Gemiddeld wordt er jaarlijks 14 dagen gewerkt om de weg sneeuwvrij te maken. In het voor- en naseizoen is de weg gesloten van 20:30 uur tot 06.00 uur en van 15 juni t/m 15 september van 21.30 uur tot 05.00 uur.
In 1924 bedacht een groep Oostenrijkers dat ze een weg wilden aanleggen over de Hochtor. Het idee belandde in de ijskast, waar het vervolgens 5 jaar later werd uitgetrokken om de werkgelegenheid een impuls te geven. 3200 man werkte gedurende 1,8 miljoen diensten aan de weg die vervolgens in 1935 geopend kon worden. Het verwachte aantal bezoekers van 120.000 liep al snel op tot 900.000 vandaag de dag. Omgerekend naar de huidige koers heeft de weg ruim 53 miljoen euro gekost.
Wij rijden de Großglockner Hochalpenstrasse vanuit het Salzburgerland, net na het dorpje Fusch am Großglocknerstrasse is de toegang tot de weg. Er is hier een grote parkeerplaats en een informatiepunt, maar je kunt ook direct doorrijden naar de tolhuisjes waar je een dagkaart kunt kopen die je toegang geeft tot de weg. Met een dagkaart kun je op één dag zowel heen- als terugrijden over de Großglockner Hochalpenstrasse. Wij parkeren en bekijken even rustig de kaart waarop de 12 verschillende punten staan waar je kunt stoppen onderweg. Er zijn informatie- en uitzichtpunten, exposities, maar ook speelplaatsen en plekken waar je een korte wandeling kunt maken. Je kunt er natuurlijk voor kiezen om overal te stoppen, maar wij parkeren een paar keer spontaan de auto waar we de uitzichten mooi vinden en bezoeken sowieso de highlights: Edelweiss-Spitze, Fuscher Lacke en natuurlijk de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe.
Al vanaf de eerste bochten is de weg indrukwekkend en zijn de uitzichten geweldig. Het valt ons op dat de Großglockner Hochalpenstrasse een brede en goed onderhouden weg is. Natuurlijk zijn er veel bochten, maar ‘moeilijk’ of ‘eng’ is de weg zeker niet. Heb je weinig rij-ervaring in de bergen? Lees dan ons blog over rijden in de bergen nog even door. Wel is het voor mensen die wagenziek kunnen worden aan te raden een reispilletje in te nemen. De meeste bezoekers rijden in een rustig tempo omhoog en genieten van de rit. Motorrijders willen nog wel eens het gas opendraaien, maar ook dat is te begrijpen met alle mooie bochten. Ook zien we vrij veel sportievelingen die de bergweg op de fiets afleggen, een flinke uitdaging!
Nadat we een keer gestopt zijn om even te genieten van het uitzicht, rijden we door naar het letterlijke hoogtepunt van de Großglockner Hochalpenstrasse, het hoogst bereikbare punt met de auto: de Edelweiß-Spitze. Dit punt is te bereiken via een kort, smal bergweggetje dat doodloopt bovenop de top op 2571 meter. Wij moeten wel even wachten voordat we naar boven kunnen rijden. Het verkeer wordt hier geregeld afhankelijk van het aantal parkeerplaatsen dat op de top beschikbaar is. Het uitzicht boven is echt super mooi, zowel op de bergweg zelf, als op de omliggende bergwereld. We vinden een plekje op het terras van de Edelweißhütte die hier ook op de top ligt en bestellen een Knödelsuppe voor de lunch. Dat ze hier grote aantallen toeristen gewend zijn, blijkt snel: binnen een paar minuten staat er een kom dampende soep voor onze neus, die overigens prima smaakt.
Met goed gevulde magen rijden we door naar het volgende punt dat we aangekruist hebben op onze kaart: Fuscher Lacke. Helaas is het wandelpad rondom het meertje gesloten als we er zijn, maar we genieten wederom weer van prachtige uitzichten. Verder kun je hier een expositie bezoeken over de aanleg van de Großglocknerroute met wegwerkershuisjes. Ook is er een speeltuin voor de kleintjes.
Een andere highlight van de Großglockner Hochalpenstrasse is de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe. Om deze hoogvlakte te bereiken, moet je niet direct afslaan richting Heiligenblut, maar bij de rotonde rechtdoor rijden. Eenmaal boven is er van alles te zien en te doen. Je kijkt bovenop de Pasterze gletsjer en de hoogste berg van Oostenrijk, de Großglockner, staat recht voor je neus. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de aanblik van de gletsjer in de zomer wel enigszins droevig vind. Dat zullen veel mensen hebben die de gletsjer vaker hebben gezien: hij is bruin en zo ontzettend veel kleiner geworden sinds ik er voor de laatste keer voor heb gestaan als klein meisje... Vandaag de dag is de gletsjer nog ruim acht kilometer lang en de grootste gletsjer van Oostenrijk.
Al met al vond ik het rijden van de Großglockner Hochalpenstrasse een prachtige ervaring. Rijden op zo’n bergweg is geweldig en de natuur is afwisselend en indrukwekkend. Het is een ritje die iedere bergliefhebber een keer gemaakt moet hebben in zijn of haar leven. Wij gebruikten de route ook om door te rijden naar onze volgende bestemming, waardoor we niet al te veel tijd hadden onderweg, wat eigenlijk jammer was.
Miranda is dol op de Alpen en is hier ook regelmatig te vinden. Zowel in de zomer als in de winter. De perfecte vakantie bestaat voor haar uit bergen, water, actie, relaxen, een goed boek en heerlijk eten. Haar avonturen op het water, de mountainbike, de motor of te voet deelt ze in haar blogs.
