Het valt me altijd op als ik in de bergen ben: de gemiddelde wandelaar die ik tegenkom is van middelbare leeftijd en in de hotels hebben veel gasten grijs haar. Natuurlijk zijn er in de zomervakantie ook veel families met kinderen, maar pubers en twintigers zie ik maar bar weinig tijdens mijn trips in de Alpen. En misschien snap ik het ook wel. Zelf was ik ook niet te porren voor een vakantie in de bergen op die leeftijd. Suf, saai en er was daar toch niets leuks te beleven? Inmiddels weet ik wel beter en als ik eerlijk ben, is de echte liefde voor de Alpen pas na mijn 30e ontstaan. Zouden meer mensen dat hebben?
Mijn hele leven in de bergen
Eigenlijk kom ik mijn hele leven al in de bergen. De eerste keer dat we op vakantie gingen naar de Alpen was ik een jaar of 6, maar ik herinner me vooral de Oostenrijkse camping en de rubberboot waar ik uren in peddelde op het meer. Dat vond ik fantastisch. Soms maakten we een tocht in de bergen, maar ik vond dat vooral saai. Met de auto ging nog, maar wandelen… pfff ik had er echt een broertje dood aan. Zo stom! Bovendien bleef mijn vader bij elke gekleurde Alpenbloem staan, omdat hij een foto wilde maken. Het ging al zo langzaam. Een bezoekje aan een berghut of even spelen in de beek, maakten het voor mij wél leuk en het hoogtepunt van de dag was een nieuw ‘plaatje’ op mijn wandelstok.
Een picknick in de bergen, maar ik (vooraan in het gestreepte T-shirt) dacht vooral aan mijn rubberboot op het bergmeer
Pas na mijn 30e ging ik van de bergen houden
Als puber mocht ik ‘gelukkig’ lekker op de camping blijven en ook toen ik 25 jaar was konden de bergen me nog niet erg trekken. Ja, ik vond het fijn om te skiën in die prachtige bergen en in de zomer kwam ik er ook vaak, maar echt de bergen ingaan, was nog steeds niet aan mij besteed. Ik bekeek ze wel van een afstand, terwijl ik lag te relaxen aan een meer of op mijn surfplank stond. Ongelofelijk als je bedenkt hoeveel dagen en uren ik nu echt in de bergen doorbreng. En met hoeveel plezier ik lange wandeltochten maak in de Alpen. Ik vond wandelen altijd zo suf, totdat ik de 30 was gepasseerd. Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar het roer ging om. Ik ging van de bergen houden en woonde er zelfs een paar jaar!
De eerste foto waarop ik bovenop een berg sta met een big smile vond ik in het album van 2006
Ogen openen voor de natuur
Zou het met leeftijd te maken hebben? Ik denk het wel. Mijn ogen voor de natuur en de bergen gingen pas echt goed open, toen ik een bepaalde ‘rust’ had gevonden in mijn leven. De tijd nam om echt goed te kijken en het niet erg vond als dingen niet meer zo snel gingen. In het begin gaf ik nog de voorkeur aan de bergen verkennen op de mountainbike (toch nog een beetje snelheid), maar daarna kon ik ook een urenlange wandeltocht waarderen. Genieten van de rust, de stappen en de natuur om me heen. Natuurlijk begrijp ik dat het niet bij iedereen op deze manier gaat, maar toch denk ik dat er veel mensen zijn die dit herkennen. En misschien is dat ook wel de reden waarom de gemiddelde bergbezoeker geen actieve twintiger is. Jammer, want er zijn zoveel leuke dingen te doen in de Alpen. Ook, of misschien moet ik wel zeggen, vooral voor jongeren ;-)
Wanneer ging jij van de bergen houden? Laat een reactie achter.
Over Miranda
Miranda is dol op de Alpen en is hier ook regelmatig te vinden. Zowel in de zomer als in de winter. De perfecte vakantie bestaat voor haar uit bergen, water, actie, relaxen, een goed boek en heerlijk eten. Haar avonturen op het water, de mountainbike, de motor of te voet deelt ze in haar blogs.