Mountainbiken in de Tiroler Zugspitz Arena: toffe trails

Behalve dat ik nooit zo’n held was in de afdaling, had ik het ook niet zo op fietsen in de regen. Hoewel sommige mountainbikers genieten van de opspattende modder, hield ik het liever droog. Maar helaas, we hebben nog maar één dag in de Tiroler Zugspitz Arena en de regen komt met bakken uit de lucht. Na het ontbijt gaat de regen langzaam over in miezer en de lucht breekt een beetje open. Gids Walter komt aanfietsen en hij is duidelijk niet onder de indruk van het weer: “tja, dat heb je soms in de bergen”. Wel geeft hij aan dat het een stuk lastiger zal zijn om af te dalen over natte paden. Ja ,dat hadden we zelf ook al bedacht…het zal wel lekker glad zijn. We benadrukken nog maar even dat we niet super ervaren downhillers zijn, dus vragen of hij het niet te extreem wil maken vandaag. Walter lacht en mompelt iets van “komt goed” en we fietsen achter hem aan naar de gondellift in Lermoos die ons de Grubigstein op brengt. Niks bergop fietsen: we stappen met mountainbike in de lift en gaan alleen maar naar beneden vandaag.

Op de Grubigstein zijn geen trails voor beginners. De Grubigalm Trail (ook wel Forest One genoemd) is middelzwaar en overbrugt 560 hoogtemeters in 4 km. Walter vond onze eerste bochten over het brede grindpad blijkbaar overtuigend genoeg om de trail in te duiken. Al na een paar bochten blijkt het echter spek en spekglad. De regen heeft de zandpaden veranderd in natte glibberstroken en ook de vele boomstronken maken het afdalen bijzonder lastig. Af en toe stappen we af en glibberen met de fiets aan de hand een stukje naar beneden. “Als het droog is, is dit prima te doen hoor. Ook voor jullie!” roept Walter. En dat geloven we zeker, maar nu is het moeilijk om hier evenwicht te bewaren en goed te sturen.

Donkere regenwolken en een spekgladde mountainbiketrail

Na het eerste stuk glibberen, besluit Walter dat we beter over de skipiste naar beneden kunnen gaan. Deze zijn in de zomer bedekt met gras en ondanks dat het nat is, hebben we hier goede grip. En terwijl je op ski’s bochten maakt, moet je op de mountainbike rechtdoor in de vallijn naar beneden. Ik verbaas me erover hoe rustig en gecontroleerd je deze, toch behoorlijk steile afdalingen, naar beneden kunt gaan. Met de juiste remtechniek (vooral op de voorrem) gaat het helemaal goed. Dit had ik een tijdje geleden echt nooit gedaan, zo steil en recht naar beneden. Het voelt goed en het is bijzonder leuk. Wanneer de piste iets minder steil is oefenen we nog wat korte bochtentechniek, die later in de trail weer goed van pas komt. Even verderop duiken we de freeridetrail weer in, omdat de ondergrond hier bestaat uit stenen, waardoor de grip wat beter is. Ik vind het best spannend, want het blijft glad, maar het gaat eigenlijk prima! Met een big smile komen we beneden aan en zetten koers richting de liften in Biberwier.

Ondanks het weer rijden we met een big smile naar beneden

Na zo’n 20 minuten fietsen komen we aan bij de stoeltjeslift in Biberwier. De liftman pakt onze fietsen aan en wij stappen in de lift. Normaal gesproken hebben we ski’s aan onze voeten als we in een stoeltjeslift zitten, dus dit voelt wel even onwennig. Onze fietsen worden aan een volgend bakje gehangen. We nemen ook de tweede stoeltjeslift en komen uit op ruim 1800 meter. Aangezien onze magen rammelen, gaan we eerst even eten bij de Sunn Alm. Dit is een mooie moderne, maar knusse berghut. Na het eten van Käsespatzle en Knödels zijn we klaar voor de freeride trails op de Marienberg. Ook hier pakken we soms stukken piste, omdat de trails nat en glad zijn. De minder extreme stukken leggen we af op de single trails. Het gaat goed en we genieten volop, totdat ik een foutje maak (ik weet nog steeds niet precies wat ik nou deed…) en ik onhandig val en over de kop vlieg. Ik ben blij dat ik een helm en protectie draag.

Modderige mountainbikebenen in de stoeltjeslift

De lichamelijke ‘schade’ van mijn val valt eigenlijk reuze mee. Met wat schrammen en blauwe plekken is er eigenlijk weinig aan de hand. Sinds ik 2 jaar geleden m’n pols heb gebroken met mountainbiken, ben ik een stuk banger geworden om te vallen. Nu blijkt maar weer dat je prima kunt vallen, zonder meteen je botten te breken. Mentaal moet er wel weer even een knop om na mijn spectaculaire koprol. Maar na 5 minuten zit ik weer met een bigsmile op de fiets. Dit freeriden is zo leuk! Walter weet de mooiste paadjes te vinden en overal duikt hij weer een paadje in met mooie drops en kleine bruggetjes over water. Het voordeel van met een gids op pad zijn, is niet alleen dat hij je veel techniek kan bijbrengen, maar hij weet ook echt de beste plekjes te vinden. Het is heerlijk zelf niet na te denken over de route, maar gewoon te volgen.

Rond 16.00 uur zijn we terug bij ons hotel. Zowel wijzelf als de fietsen zitten van onder tot boven onder de modder, maar wat was het een toffe dag! Dat het zelfs onder deze natte omstandigheden nog zó leuk kon zijn, had ik niet verwacht. We bestellen Radler bij de bar en proosten op deze mooie dag. Lichamelijk voel ik me ook best moe. Dat afdalen over die single trails en steile pistes kost ook flink wat energie, dat wordt lekker slapen vannacht!

Ga je liever wandelen? We maakten ook een mooie wandeltocht in de Tiroler Zugspitz Arena >

Even pauze houden bij de Sunn Alm