We zijn een paar dagen in Alpbachtal/Seenland in Oostenrijk. En ondanks dat de conditie momenteel slecht is, “moet” er gefietst worden, we zijn immers niet voor niets in een “mountainbike-mekka” in Tirol. Al na 20 minuten en een klim van 12%, kom ik de man met de hamer tegen in een haarspeldbocht, dit wordt “op karakter omhoog”, want mijn conditie laat me nu al in de steek!
Vroeg op pad
Hoewel we vrijdagavond laat in het hotel zijn aangekomen, en dus alles behalve vroeg gingen slapen, stonden we vanochtend om 08.00 uur al bij de bikeprofi 31 in Kramsach. Mountainbikegids Maria, die vandaag met ons op pad gaat, wilde vanochtend vroeg starten, aangezien de temperaturen vandaag flink hoog zouden oplopen en er in de middag kans is op onweer. Maria ziet eruit als een echte prof; fit en super gespierde benen; zo iemand die lachend elke berg op fietst. We vertellen haar dat we op zich best een beetje kunnen fietsen, maar sinds vorige zomer geen serieuze klim meer gemaakt hebben. “Aber 750 höhemeters, das geht?”. “Ja, klar!” antwoorden we redelijk overtuigd, we zijn toch geen watjes!?
Tong op m’n schoenen
We fietsen door het dal langs de rivier de “Inn” en beginnen vervolgens aan een klim door het bos. Na 20 minuten klimmen hangt m’n tong al op m’n schoenen en moet ik echt even stoppen. Oké, de boodschap is duidelijk; ik zal echt een tandje langzamer moeten gaan fietsen. We klimmen verder, en terwijl Richard en Maria vrolijk kletsen over fietsen, toerskiën en haar dochter die één van de beste skiërs van Oostenrijk is, klets ik met mezelf. “Watje! Je moet écht meer aan je conditie gaan doen in Nederland! Waarom doe ik dit? Is dit leuk? Worden zij hier nou echt niet moe van? Hé, ik voel iets van een ritme ontstaan....”. En dan ineens zijn we op een prachtige alm, is het tijd voor pauze en genieten we van een prachtig uitzicht. We knabbelen een energiereep op en vullen ons flesje water. Het is nog vroeg, maar de temperatuur loopt nu al tegen de 30 graden, veel drinken dus!
Nu we toch bezig zijn
We fietsen verder richting de Holzalm, waar tevens een erg leuke berghut is. Je kan hier ook met de auto komen, dus je hoeft niet persé te voet of per bike. Na nog een stukje klimmen geeft Maria aan dat we kunnen gaan afdalen óf willen we misschien toch nog door naar de top, nog zo’n 250 meter klimmen? Ach, nu we toch bezig zijn kan dat er ook nog wel bij! Het is nog een pittig steil stukje, maar absoluut de moeite waard; wat een uitzicht en wat een goed gevoel! De teller op de fiets van Maria staat op 1050 hoogtemeters en we hebben 17 kilometer lang geklommen. Na een korte pauze dalen we af via een pad dat in de winter een rodelbaan is met flinke scherpe haarspeldbochten. Vervolgens laten we ons relaxed naar beneden rollen via asfalt naar Brixlegg en terug naar Kramsach. Het was een prachtige tocht met schitterende uitzichten.
Ook zonder gids kan je de weg goed vinden in deze regio, de paden zijn goed gemarkeerd. Bovendien biedt het VVV hier gratis begeleide mountainbiketochten en techniektrainingen aan.
Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door:
Alpbachtal Seenland Tourismus en Communigate
Over Miranda
Miranda is dol op de Alpen en is hier ook regelmatig te vinden. Zowel in de zomer als in de winter. De perfecte vakantie bestaat voor haar uit bergen, water, actie, relaxen, een goed boek en heerlijk eten. Haar avonturen op het water, de mountainbike, de motor of te voet deelt ze in haar blogs.