La Bérarde is niet de bekendste beklimming in de Isère . Hiervoor moet deze berg zijn meerdere erkennen in onder meer de Alpe d’Huez en Col du Glandon. De schoonheid van een berg zit hem gelukkig niet in de naam. Wanneer je vanuit Le Bourg d’Oisans de doorgaande weg (D1091) neemt richting de Col du Lautaret kun je na 5 kilometer rechts afslaan naar La Bérarde (D530). De doodlopende weg naar dit plaatsje op 1738 meter zijn de zweetdruppels meer dan waard.
Rustig opwarmen
De eerste kilometer van de beklimming lijken niet al te bijzonder. Op de brede weg zie je niet dat je hoogtemeters maakt. Het eerste teken van schoonheid is Le Vénéon. Het water in deze ruige bergrivier kolkt en slaat tegen de rotsen. Hoe aanlokkelijk is het om met 30 graden hier even wat verkoeling te zoeken. Gestaag trap ik verder, want er liggen ruim 20 klimkilometers voor me. Nog altijd stijgt de weg maar enkele procentjes en ik heb het gevoel dat ik in een goed ritme zit.
Bij Venosc begint de klim pas echt
In Venosc fiets ik langs de skilift die in de winter toegang biedt tot de pistes van Les Deux Alpes. Na het passeren van de metalen brug bij Le Bourg-d'Arud begint de klim eigenlijk pas echt. In het bos stijgt de weg opeens zo’n 10% en moet ik echt aan de bak. De ademhaling wordt onregelmatiger en de hartslag stijgt. Net wanneer je lekker in je ritme lijkt te komen wordt de weg alweer vlakker. Bij de brug pauzeer ik even en geniet ik van het prachtige uitzicht en het heldere bergwater.
Nationaal park Écrins
Na enkele glooiende kilometers doemt aan de linkerzijde een imposante bergflank op. In slechts een paar haarspeldbochten maak ik de nodige hoogtemeters en is de ruige rivier geslonken tot een nietszeggend stroompje. Slechts een stenen muurtje scheidt mij van de diepte. Inmiddels rijd ik op een hoogte van 1500 meter in het dorpje St. Christophe-en-Oisans. Veel meer dan een handjevol chalets heeft deze plek niet te bieden. Het uitzicht wordt kilometer na kilometer mooier. De eeuwige sneeuw van gletsjers, een waterval, het Nationaal park Écrins toont zich in volle glorie. Net wanneer je denkt dat het landschap niet indrukwekkender kan worden, fiets je na een klein tunneltje een compleet andere wereld in.
Alleen met de bergen
De smalle weg is niet van een al te beste kwaliteit maar dit deert geen moment. Ik voel mij alleen met de bergen en het kippenvel staat op mijn armen. Is dit door de hoogte of? Een blik op de kilometerteller verraadt dat de weg minder stijgt maar echt doortrappen doe ik niet. Ik wil zo lang mogelijk genieten van deze bijzondere omgeving. Je komt hier vrijwel niets tegen waardoor de bergen en rotsblokken nog hoger lijken. De laatste kilometers stijgen à 5% en uiteindelijk rol ik het plaatsje La Bérarde binnen. Ook hier slechts een paar chalets, een uitgestorven camping en een restaurant. Op het terras genieten we na van de beklimming en beseffen we op wat voor een bijzondere plek we zijn. Laat de massa maar lekker naar L'Alpe d'Huez klimmen!
Over Thijs
Thijs verkent de bergen in de zomer het liefst op de racefiets. De schoonheid van het landschap en de strijd aangaan met de berg zijn aspecten waarvoor hij graag afreist naar de Alpen. Naast het beklimmen van bekende Alpenreuzen als Alpe d’Huez, Col du Galibier en Mont Ventoux fietst hij ook graag in de heuvels van Zuid-Limburg.